Yargu

“Incecik bir hilal doguyor gökte... Gecenin gögu¨ dönu¨yor...Hilalin ince sizi göru¨ntu¨su¨nde huzursuzlanmis bir kurdun uzun uzun uluyusu kapliyor obayi, yeri, gölu¨ ve gögu¨.Karacakizlilar dönu¨p her iki yanlarini selamliyorlar, her iki yan uzayip sonsuzlukta dönu¨yor... Bir ceylan geliyor, giriyor çemberin ortasina... Bir arslan geliyor pesi sira... Karacakizlilar egilip selamliyorlar arslani... Savki yeri ve gökleri tutuyor... Görklu¨ Hu¨nkâr geliyor... Yer ve gök dönu¨yor...Savki yeri ve gögu¨, geçmisi ve gelecegi agartan isikta, o Bezmi elest’e dönu¨yor alaçuk...Bir ezgi cadallaniyor, yildizlar kaynasiyor, tutusuyor gecenin gögu¨ döne döne...”Onlar “Bulunmus Çocuklar”dan olusmus bir Tu¨rkmen oymagiydi.Her seyi oyun haline getiren ve suçtan, gu¨nahtan da ari olmayan nese içinde yasayan bir kardeslik, esitlik, özgu¨rlu¨k topluluguydular.Anadolu’nun yangin yerine dönu¨stu¨ru¨ldu¨gu¨ bir çagda, “Gelecek zamanlara, gelecek agaçlara, gelecek gu¨neslere, bulutlara, yagmurlara, kuslar ilen kurtlara, kelebekler ilen solucanlara, yel ile gu¨ne, yer ile göge tanikluk... öte çaglara fikir birakma oyunu” oynarken, suçlu olarak yargilandiklari bir Yargu çadirinda buldular kendilerini.Üstelik... Yargu’nun basi Ulu Yargucu da kendileri gibi bir “Bulunmus Çocuk”tu.Bir “oyun”du Yargu zaten, onlar da oyunu oyuna çevirdiler.