Üç Kadın

Seksenli yillarin sonuydu; açlikla ne bulursak okuyorduk. Ankara Fransiz Kültür Merkezi’nin kütüphanesine dadanmistim ve adini duydugum, büyük yazar oldugu söylenenlerin kitaplarini hatmediyordum. Hatta, hos bir duygu, kimi kitaplarin arkasinda, o kitabi daha önce alip okumus olanlarin ismi olurdu. Birçok kitapta Bilge Karasu ismine rastlamak hosuma giderdi, sonra da gider Bilge Bey’e, “bakin ayni kitabi ben de okudum,” derdim, ayni Üç Kadin’da oldugu gibi. Belirtmek elzem: Ben bu kitabi Philippe Jaccottet’nin mükemmel çevirisinden okudum. Tam da o yillarda Ankara’da Gece Yayinlari’ni kurmustuk. Yayin listesi olustururken, beni derinden çarpan iki kitabi mutlaka dahil etmem gerektigini düsündüm. Biri Italo Calvino’nun Görünmez Kentler’iydi (ki onu basamadik) digeri de elinizde tuttugunuz Robert Musil’in Üç Kadin’i. Ve kitabi sevgili dostumuz Zehra Yilmazer çevirdi, bastik ve yillar içinde birkaç baski daha yapti bu kitap. Zehra her seferinde çevirisini daha da yetkinlestirdi. Büyük bir okuma keyfidir Üç Kadin. Musil’in saheserlerindendir. Ikinci öykü “Portekizli Kadin”in baslangiç cümlesi ise, bence tarihe geçmelidir, eger bir “muhtesem baslangiç cümleleri tarihi” yapilacaksa. Bakin, göreceksiniz.