Son Şam

Sam’da yürümek, tek basina, biteviye… Arz-i zemin üzerinde tarihin katmanlarina temas ile… Sam’da yürümek, tarihi bir nefeste içine çeker gibi… Sam’da yürümek, dogu ile bati arasinda daima gergin bir ipin üzerinde düsmeden yürümeye çalismak gibi. Sam’da yürümek acili bir kadini kucaklar gibi hüzünlere gark olarak… Sam’da yürümek, Dimeskü’l-feyha: Güzel kokan (sehir) Dimesk nitelemesine tezat burnunu kapatarak… Sam’da yürümek, orasi sanki onca kutlu niyazin, mübarek insanin sakini oldugu yer degilmisçesine, kötülükle kusatilmislarin yüzlerine bakmadan gözlerini kapatarak… Sam’da yürümek, en kederli aninizda patlayiveren bir kahkaha gibi, apansiz bir saka gibi… Sam’da yürümek, karsina deniz çikiverecekmis sanarak, çölü bile bulamayarak… Sam’da yürümek Yunus Baba’nin “cümle alem birdir bize “ dizelerini mirildanarak… Sam’da yürümek, Selahaddin’i, Nureddin’i, Sultan Baybars’i, Abdülmelik bin Mervan’i, Yavuz Selim Sultani, Muallim-i sani Farabi’yi, Seyhü’l-ekber Ibn Arabi’yi, Takiyyüddin Ibn Teymiyye’yi, Cevdet Said’i, Ramazan el-Buti’yi, Nureddin Itr’i tefekkür ederek, bir koluna Ali Seriati’yi diger koluna Nizar Kabbani’yi alarak, Gassan Kenefani’yi rahmetle anarak… Sam’da yürümek, Emevilerin kurarken yiktiklarini, Mogollar’in yikarken kurduklarini ve Osmanlilarin bulup sentezlediklerini görerek... Eyyübilerin, Zengilerin, bu beldeye hizmetle sereflendiklerini bilerek… Sam’da yürümek, yoklukla varlik arasinda… Sam’da yürümek, hakikatle muamma…