Modern, Narsist ve Yaralı Anlatının Eleştirel Ufukları 1900-1945

Bireycilik ve bireysel yasantilarin, tercihlerin, arzularin vurgulandigi, tüketim ekonomisinin yükseldigi dönemdir yirminci yüzyil modernligi. Modern sehri arka bahçesi haline getiren orta sinifin hâkimiyeti tamamlanmis, orta sinif birey bir yandan kariyer, basari ve parayi yönetirken, diger yandan yeni özgürlüklerin, eglencenin tadini çikarmaya baslamistir.Günün siari hedonizmdir. Yeni nesil modernler pariltili Caz Çagi'nin sansli bireyleridir. Para bollugu ve tüketim sadece kendi arzu ve tutkulari dogrultusunda yasayan kadin ve erkekler yaratmis, bireysel zevklere yapilan asiri vurgu 'ben' kültü ve narsizmin zaferiyle sonuçlanmistir.Dönemin edebiyati, özellikle roman bati toplumunun yasadigi bu bas döndürücü dönüsümü ele alirken, Caz Çagi'nin pariltili imgelerine bol bol yer verir. Ne var ki, yildiz tozunun ardindaki gerçeklik bambaskadir. Tüketim ve bolluk travmayi ancak bir yere kadar gizleyebilmektedir. Lawrence, Hemingway, Fitzgerald, Rhys, Larsen gibi yazarlarin ortak yönü, görünürdeki bu rahatlik ve kaygisizligin, bu hedonizm patlamasinin aslinda katlanilmaz acilara yol açan yaralarin üzerindeki bant oldugunu sezdirmeleridir.Yükselen degerler, kapitalist dönüsüm, metalasma ve sirketlesmenin yikici etkileri insanlik adina ne varsa silip süpürmüs, yerine hissiz, uyusmus, yarali bedenler birakmistir. Modern romanda günün kazanani ve kaybedeni hep ayni yerde, hislerin, sevginin, dostlugun, hattâ keder ve acinin bittigi yerde bulusur.Burada sorun basit biçimde insanin içindeki kötülügün ortaya çikmasi sorunu degil, sinirsiz ve sorumsuz bir bencillik, yagmacilik ideolojisinin kusatmasi altindaki bütün bir bati toplumudur. Sorun bir sistem sorunudur ve modern romanin elestirisi de bu dogrultudadir.