Kız

Öykü okumaya basladigim ergenlik yillarinda sürprizler yasamak ne güzeldi. Gerçek hayatta zor yasanan sürprizleri O. Henry’den ögrendim, hayatin doksan derece dönebilecegi umuduna da o zaman kapildim herhalde. On yasimdayken ögretmenim Saime Hanimin verdigi, Varlik Yayinlarindan çikan Yanlis Tahmin kitabi saniyorum okudugum ilk O. Henry öykülerini içeriyordu. Asil adinin William Sydney Porter oldugunu, alkolün onu 40’li yaslarinin sonunda bu dünyadan alip götürdügünü ögrendigimde ise sasa kaldim. Bizi güzel sürprizlere alistiran O. Henry’nin en aci sasirtmacasiydi bu. Meraklanip hayatini arastirdim. Meger hapislere girip çikmis, meger küçücük yasta annesini yitirmis, meger öykülerindeki neseli hava hayatina degil düs gücüne aitmis. Öykülerini çevirirken baska bir sey daha ögrendim: Insanlari çok seviyormus, insanlara inaniyormus, insanlara umudunu hiç yitirmemis. Bunca yil unutulmamasina, her kusaktan okura hitap edebilmesine sasmamak gerek.