Eylül Sarısı

Yorulmustu, ama o da hayati yormustu… Kat kat açan gül gibiydi hayati. Her kati bir çile yumagi… Simdi son katmanindaydi hayatin; kiyilarina vurmustu.Bu duygu zembereginden yayilan dalgalar yüreginin odalarini sizlatarak geçerken, içinden derin bir ah çekti. Kalemi eline aldi. Simdi kaleminden dökülenler kalbi, hayati, varligiydi.Yesile doymus sis daglari yalarken Ben yollardayim, kivrim kivrim yollardaSen sicacik yataginda bensiz uyurkenBen, yasanmis hikâyelerin koynunda;Seni ariyorum eylül sarisi yapraklarda(Tanitim Bülteninden)