Elifname

Sen çoktan öldürmüssün beni… Neydi ruhunu benden esirgemekteki bahanen? Eski asklarindan farkli olan ya da eksik kalan yanim, sana sadik olup da seni yirmi birinci yüzyilin Mecnun’u gibi bir sevdayla sevmem miydi?
Sen sevdikten sonra unutmalara alismissin sevgili… Eski sevdiklerini ruhunda saklayip tasiyacak kadar sadik ama sana kendini her seyiyle adayan bir adami, senin gözlerinde kendini buldugu anda öldürecek kadar cesursun…
Ve artik, bunca yil bekleyisimin sonunda gelmeyecek, açtigi kan revan yaralari sarmayacak, birlikte kuracagimiz yuvanin hayalini bende birakacak kadar da özgürsün sevgili…