Corpus

Hande Özcan'dan sira disi bir kurguyla sira disi bir ask hikâyesi...Gerçek kâbuslar hep masal gibi baslar...Gerçek masallar ise hep kâbus gibi biter.Kâbusumuz korkumuz degildir bazen.Kendi kâbusumuzu kendi çocugumuz gibi, uykusunda saçini oksayarak severiz...Hikâyeler bir bedenin içinde geçer, bir bedenin içinden geçer.Hikâyeler suçludur, günahkârdir, kana bulanmaya mahkûmdur.Hikâyeler yüreklidirler, hazirdirlar karinlarindan ya da kollarindan biçaklanmaya, kangren olup kesilmeye de hatta...Masallar kan kokulu ve geçicidir, masumiyet ise gül kokulu ve uçucu...Kalici olan tek sey ölümdür, orasidir...Bazen ölüm burasidir, ölmeyerek cezalandirildigimiz bu yerdir...(Tanitim Bülteninden)