Biz O Zamanlar Baaçede Oynardık

1974 senesinde, bahçeye ilk defa çiktigimda, üç yasindaydim veKalamis’ta, dört yolun kesistigi Erguvan Sokak’ta, Rüya Apartmani’nda oturuyorduk.Biz o zamanlar, mevsim bahar oldugunda mahallenin tüm çocuklariyla birlikte kendimizi sokaga atar, karakis gelene kadar da pek içeriye girmeden “baaçede” oynardik.O zamanlar, çocuklar kasla gözle idare edilirdi. Genelde evde olan anneler okuldan gelen çocuklarin pogaçasini, kekini ayri, aksamin bol tereyagli pilavini ayri pisirirdi. Babalar rüzgârda devrilen anteni evire çevire düzeltir, kumlanan görüntüyü yeniden piril piril yapardi. O zamanlar büyükanneler bayram harçliklarini kösesini isledikleri mendilin arasina koyar da verir, eli öpülen dedeler mis gibi kolonya kokardi. O zamanlar çocuklar herkesin birbirini tanidigi mahallenin bahçelerinde oynar, cevizi, dutu agaçlara tirmanip yerdi.AyçE Ayyildiz iste o çocuklardan biriydi. Gizli gizli divanin altina girdiginde saçlari somyanin yaylarina takilir, yakalanip zilgiti yer, televizyon kapanirken “Istiklal Marsi”ni “hazir ol”da dinler, bayram harçliklariyla çatapat alir, tirmandigi agaçlardan inemeyip mahsur kalir, lastik ve misketleri cebinden eksik etmezdi. Ve bir gün, o mutlu çocukluk anilari sakli kaldiklari sandiklardan çikinca, hatirladiklarini Facebook’ta paylasmaya basladi.Çünkü kelimeler sihirliydi...