Antik Roman

Çember hâlinde oturan şamanların ortasından uzun boylu bir tanesi yılan gibi kıvrılarak yavas¸ça ayag?a kalktı. Dig?erlerinden farklıydı bu s¸aman, tepeden tırnag?a bembeyazdı. S¸amanın upuzun simsiyah saçları kemikten düg?meler, küçük misketlerle örülüydü. Kimilerine göre saçlarının arasında yılanlar oynas¸ırdı. Uzun boylu ak s¸aman bas¸ını kaldırmadan konus¸tu: Bu lanet çok eskidir. O zamanlar bu bozkırlarda yas¸ayan atalarımız koyun nedir at nedir bilmezlermis¸. Kurttan vahs¸i-köpek, vahs¸i-köpekten bildig?imiz köpek daha çıkmamıs¸. Büyük tufandan hemen sonralarıymıs¸, Güney’den Zag?ros’un ötesinden bir kavim gelmis¸, sonra gökyüzündeki yıldızlar gibi yayılmışlar bozkırlara.

Sonra ne olmus¸ da lanetlemis¸ler çaputlarla süslenmis¸ mübarek bozkırlarımızı?
Bu kavimden biri töreye uymamıs¸. Töreye kars¸ı gelince de tanrıların gazabına ug?ramıs¸lar.
Bu ne biçim bir lanettir ki etkisi binlerce yıl sonra ortaya çıksın?

Bana söylenen; nasıl Günes¸’le Ay’ın hareketleri arasında bir ahenk varsa, gökyüzüyle mevsimlerin, mevsimlerle tüm canlıların dog?up büyümesinde de kutsal bir ahenk oldug?udur. I?nsanlar tanrılara kars¸ı gelerek yeraltı ile gökyüzünün arasındaki ahengi bozdug?unda lanet yavas¸ yavas¸ gelir. Tohum toprakta yetis¸mez, derelerden su akmaz, kus¸lar uçmaz olur! Lanet is¸te budur! Yas¸lı kadının son cümlesinden sonra yurtta gene bir ug?ultu yükseldi: Gök Tanrısı kahretsin bu lanetli kavmi! Demek o tas¸tan s¸ehirleri kuranlar tanrıların lanetledig?i bu kavmin insanları! Gidelim bütün s¸ehirleri yakıp yıkalım